Bu şəkil bu günlərdə Kəlbəcərdə əsgərlərimiz tərəfindən çəkilib.
Görünən tablo erməni lovğalığının əsəridir. Ermənilər 1993-cü ilin aprelində ələ keçirdikləri Kəlbəcərdə camaatın can hövlü ilə ya vertolyota minib çıxdığı, ya da dağ-dərə, meşə yollarıyla canıını qurtardığı zaman, rayon ərazisində qoyduğu avtomobillərin nömrələrini divara həkk edərək öz “qəhrəmanlıq”larını əbədiləşdiriblər.
Ancaq atalar “özgə atına minən tez düşər” deyiblər. Ermənilərin “atdan düşməsi” bir az ləngisə də, hər halda düşdülər. Hətta zorla düşürüldülər, başlarına qapaz aldıqdan sonra atı öz yiyəsinə qaytardılar və ortaya bu kimi mənzərələr çıxdı.
Bu, işğalın, qəsbkarlığın, başqasının varidatını yağmalamağın şəklidir.
Beynəlxalq məhkəmədə qaldırılacaq müvafiq cinayət işinin daşdan keçən dəlil-sübutudur bu. Ermənilər bu torbanı öz boylarına özləri biçib və bu divar onların “ağlaşma divarı” kimi bir şey olmalıdır, öz ağılsızlıqlarına baxıb-baxıb ağlamalıdırlar.
İndi bizdən, bizim hüquq-mühafizə orqanlarından asılı olan odur ki, bu kimi işğal və qəsbkarlıq sübutlarını səliqəli şəkildə toplayıb, sənədləşdirib beynəlxalq məhkəmələrə müraciət etsinlər və erməniləri ölkəmizə vurduqları bu və başqa, ölçüyəgəlməz ziyanların təzminatını istəsinlər.
Bunlar həm də ermənilərin haqqındakı “zavallı millət” mifini dağıdacaq.
Bu, təkcə adi divar şəkli deyil, o divarda avtomobilinin nömrəsi həkk olunmuş adamlarının hər birinin ermənilərə yarada biləcəyi başağrısıdır.
